จิตหมดแรงดิ้นถ้าภาวนามาจนสุดขีดนะ มันจะเข้ามาสู่ภาวะแห่งความจนมุมนี้ มัน...เราอย่าไปคิดว่านิพพานเป็นอะไรก็ไม่รู้ ซึ่งชาตินี้ไม่มีโอกาสเจอ ถ้าเราคิดว่านิพพานเป็นอะไรอย่างหนึ่งที่อยู่ไกลแสนไกลนะ เป็นบรมสุขที่อยู่ไกลแสนไกล เรายังไม่มีทางเจอ ถ้าคิดอยู่อย่างนี้ละก็ ไม่มีวันเจอหรอก เพราะนิพพานไม่เคยอยู่ที่อื่นเลยนะ นิพพานอยู่ต่อหน้าต่อตาเราเนี่ย แต่ใจของเราเองมันฟุ้งซ่าน ใจของเราเองมันวุ่นวาย ใจของเราเต็มไปด้วยความอยาก เต็มไปด้วยความดิ้นรน เราก็เลยไม่มีความสุขซะที เราไม่ได้สัมผัสความสุข ซึ่งอยู่ต่อหน้าต่อตาเรา น่าเสียดายโอกาส พวกเราชาวพุทธเนี่ยต้องหัดภาวนา จนวันหนึ่งเราแจ้งพระนิพพาน นิพพานอยู่ต่อหน้าเรานี่เอง ไม่ได้หาที่อื่นเลย นิพพานไม่ได้อยู่กับพระ นิพพานไม่ได้อยู่ที่วัด แต่อยู่ที่ใจของเราซึ่งมันพ้นจากกิเลส พ้นจากความดิ้นรนปรุงแต่ง พ้นจากความอยากทั้งหลาย งั้นเราค่อยมาฝึกจิตฝึกใจของเรานะ เพื่อว่าเราจะได้มีความสุขที่แท้จริง พระพุทธเจ้าท่านบอกว่า “นิพพานัง ปรมัง สุขัง” นิพพานเป็นบรมสุข ของอื่นไม่มีความสุขเท่านี้นะ ความสุขอื่น ๆ เนี่ย เป็นความสุขชั่วครั้งชั่วคราวทั้งหมดเลย