ถึงวันที่อริยมรรคจะเกิด จิตจะรวมเข้าฌานโดยอัตโนมัตินะ

เราภาวนาจนเห็นว่าทุกอย่างชั่วคราว สุข ทุกข์ ดี ชั่วทั้งหลาย

ชั่วคราวทั้งหมด ตรงนี้แหละ ใจจะเป็นกลางกับทุกสิ่งทุกอย่าง 

ตัวนี้แหละคือสิ่งเรียกว่า สังขารุเบกขาญาน จิตมีปัญญานะ 

เป็นกลางกับความปรุงแต่งทั้งหลาย สุข ทุกข์ ดี ชั่วทั้งหลายนี่

จิตเป็นกลางหมดเลย เพราะอะไร เพราะปัญญา 

ไม่ใช่กลางเพราะการเพ่ง ไม่ใช่เป็นกลางเพราะกำหนดนะ 

กำหนดแล้วเป็นกลางนี่ยังไม่ใช่ ตัวนี้ต้องเป็นกลางเพราะปัญญา 

ถ้าเราตามรู้จิตใจของเราทุกวันๆ เราจะเห็นเลย 

ความสุขอยู่ชั่วคราว แล้วก็หาย ความทุกข์อยู่ชั่วคราวแล้วก็หาย 

โลภ โกรธ หลง อยู่ชั่วคราว แล้วก็หาย กุศลอยู่ชั่วคราวแล้วก็หายไป 

ถ้าตามดูอย่างนี้นานๆไปนะ จิตมันยอมรับความจริงว่า 

สิ่งใดเกิดขึ้นสิ่งนั้นดับไป ความสุขเกิดขึ้นจิตไม่หลงระเริง 

ความทุกข์เกิดขึ้นจิตไม่กลุ้มใจ จิตมันจะเป็นกลาง

ต่อทุกสิ่งทุกอย่างที่มันไปรู้เข้า จิตที่มันเป็นกลางต่อทุกสิ่งทุกอย่าง

นี่นะ ตัวนี้เป็นตัวสำคัญ นี่เป็นคือประตูแห่งการบรรลุมรรคผล 

พอมันเป็นกลางกับทุกสิ่งทุกอย่าง มันจะไม่ปรุงแต่งต่อ 

อย่างถ้ามันไม่เป็นกลาง มันจะปรุงแต่งต่อ เช่น ความโกรธเกิดขึ้น

อยากให้หาย ก็ต้องหาทางทำให้หาย เห็นมั้ยปรุงแต่งต่อล่ะ 

ความสุขเกิดขึ้นอยากให้อยู่นานๆ ต้องหาทางรักษา นี่ปรุงแต่งต่อ 

มีการทำงาน แต่ถ้ามันเห็นทุกสิ่งทุกอย่างเกิดแล้วก็ดับๆ 

ไม่ปรุงแต่งต่อ จิตจะพ้นจากความปรุงแต่ง ตามรู้ตามดูจนมันพอ 

สติ สมาธิ ปัญญาแก่รอบ จิตใจยอมรับความจริง ยอมรับไตรลักษณ์

ว่าทุกอย่างเกิดแล้วก็ดับ ถึงจุดนี้เนี่ย มันจะเป็นรอยแยก 

พวกที่หวังพุทธภูมินะ ก็มีโอกาสจะเป็นพระโพธิสัตว์ 

ที่ได้รับคำพยากรณ์จากพระพุทธเจ้า ไม่ใช่พยากรณ์จากหมอดูนะ 

ต้องพยากรณ์จากพระพุทธเจ้า พวกที่ไม่ได้หวังจะเป็นพระโพธิสัตว์

แต่หวังความพ้นทุกข์นะ จิตมีโอกาสที่จะเกิดมรรคผลได้ 

เวลาที่จิตจะเกิดมรรคผลนั้น จิตจะรวมเข้าอัปนาสมาธิ 

เพราะฉะนั้นเวลาท่านพูดถึงองค์มรรคเนี่ย สัมมาสมาธิ 

ท่านจะพูดด้วยอัปนาสมาธิ ด้วยฌาน ๔ 

พวกเราตอนที่เจริญสติอยู่นี่เรียกว่า เจริญบุพพภาคมรรค 

เบื้องต้นแห่งมรรคยังไม่เป็นฌานนะ 

เราหัดเจริญสติอยู่ในชีวิตประจำวันอย่างนี้ ถึงวันที่อริยมรรคจะเกิด

จิตจะรวมเข้าฌานโดยอัตโนมัตินะ จิตเวลาที่เกิดมรรคเกิดผล

จะไม่เกิดในจิตของคนธรรมดา นี่เรียกว่ากามาวจรจิต กามาวจรภูมิ 

ไม่เป็นอย่างนั้น จะต้องเข้าฌานนะ เมื่อมันรวมเข้าไปแล้วมันจะเห็น

สภาวะธรรมนี่เกิดดับสองขณะหรือสามขณะ แต่ละคนไม่เท่ากันนะ 

ถัดจากนั้นจิตจะวางการรู้อารมณ์ ทวนกระแสเข้ามาหาธาตุรู้ 

สิ่งที่ห่อหุ้มปกคลุมธาตุรู้อยู่นี่ ถูกอริยมรรคแหวกออกไป

แล้วก็มันจะไปเห็นนิพพานนะ นิพพานไม่ใช่ว่างเปล่า

นิพพานไม่ใช่โลกๆหนึ่ง พวกเรายังไม่เคยเห็น 

เราก็วาดภาพสุดโต่งไปสองข้าง ข้างหนึ่งก็นิพพานเป็นโลกๆหนึ่ง 

พวกนี้พวกสัสตะทิฐิ มีของที่เที่ยงคงที่ 

อีกพวกหนึ่งคิดว่านิพพานสูญไปเลย ขณะนั้นไม่มีอะไรเหลือเลย 

กระทั่งสติ พวกนี้หลงไปล่ะ คิดว่านิพพานไม่มีอะไรเลย 

นี่พวกอุจเฉททิฐินะ นิพพานมีนะ นิพพานมีสภาวะรองรับ 

สภาวะของนิพพานคือสันติ คือความสงบนั่นเอง 

สงบจากอะไร สงบจากกิเลส 

สงบจากอะไร สงบจากความปรุงแต่ง 

สงบจากอะไร สงบจากการแบกหามขันธ์นะ ดังนั้นเราภาวนานะ

 

ก่อนที่จะเกิดอริยมรรคนี่ จิตจะเป็นกลางด้วยปัญญา

ก่อนที่จิตจะเป็นกลาง ด้วยปัญญานี่

เราจะต้อง หัดเจริญสติ

ตามดูความเปลี่ยนแปลงของกาย ของใจ เรื่อยไป

จนปัญญามันเกิดว่าทุกอย่างชั่วคราว

สุข ทุกข์ ดี ชั่ว ชั่วคราว

หายใจออก หายใจเข้า ชั่วคราว

ยืนก็ชั่วคราว เดินก็ชั่วคราว นั่ง นอนชั่วคราว

ดูไปเรื่อยๆ นะ มีแต่ของชั่วคราวไปหมดเลย

มาเสถียรก็มาชั่วคราวใช่ไหมนะ เดี๋ยวก็ไปแล้ว

นี่ทุกอย่างชั่วคราวนะ ดูไป

ทุกสิ่งในชีวิตเรานะ ถ้าเห็นว่าทุกอย่างชั่วคราวนะ

ต่อไปไม่ว่าอะไรเกิดขึ้นจิตจะเป็นกลาง

จิตที่เป็นกลางแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้น

จิตจะหมดความดิ้นรน

จิตที่ไม่เป็นกลางนะมันจะดิ้นรนไม่เลิก

พวกเรารู้สึกไหม อย่างจิตใจเราไม่มีความสุข

เราอยากให้มีความสุข เราเกลียดความทุกข์

จิตที่เกลียดความทุกข์ก็ดิ้นรนนะ

ดิ้นว่าทำอย่างไรจะมีความสุข

หรือจิตมันดิ้นรนหาความสุข จิตดิ้นรนหนีความทุกข์

การที่จิตต้องดิ้นรนอยู่ตลอดเวลานี่นะ คือตัวทุกข์เลย

จิตจะมีแต่ความทุกข์ล้วนๆ เลย

สร้างภพ สร้างชาติ สร้างความปรุงแต่งอยู่ตลอดเวลา

พวกเราเห็นไหม ในใจของเรามีความอยากเกิดตลอดเวลา

ไปหัดดูนะ แล้วเราจะเห็นเลยใจเรามีความอยากตลอดเวลา

เดี๋ยวอยากดู เดี๋ยวอยากฟัง เดี๋ยวอยากคิด เดี๋ยวอยากหนีไปที่อื่น

อย่างตอนนี้แดดร้อนแล้วอยากหนีแล้ว

ถอยได้นะถอย ถอยไปอยู่ข้างหลัง ถอยได้

แบ่งๆ กันนะ แบ่งๆกัน หรือจะเอาเสื่อ ขึ้นคลุมก็ไม่ว่านะ

สังเกตมั้ยตอนหัวเราะเมื่อกี้ใจฟุ้งซ่าน ดูออกมั้ย

ลืมตัวเอง นี่ฝึกนะ ฝึกรู้อย่างนี้แหละ ดูไปเรื่อยๆนะ

ถึงจุดหนึ่งที่ปัญญามันพอนี่

จิตมันจะรวม รวมเข้าอัปปนาสมาธิ รวมของมันเองนะ

แล้วจะเห็นสภาวะธรรมเกิดดับอยู่สองสามขณะ

แล้วถัดจากนั้นอริยะมรรคก็จะเกิดขึ้น จะล้างกิเลส

อริยมรรคเวลาล้างกิเลส จะไม่เหมือนการล้างกิเลสด้วยสติ

ด้วยสมาธิ ด้วยศีล ด้วยการข่มไว้

อริยมรรค เวลาล้างกิเลส

ล้างตัวไหนแล้วล้างเลย ไม่ต้องล้างอีกแล้ว

ล้างทีเดียวสะอาดหมดจด ไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว

แล้วเราค่อยๆ ฝึกนะ วันหนึ่งเราได้เป็นพระอริยะ

อย่าวาดภาพว่าพระอริยะยากเกินไป

อย่าวาดภาพว่าพระอริยะอยู่ไกล บารมีเราน้อย

มัวแต่คิดว่าบารมีน้อยไม่ภาวนา มันก็น้อยไปทุกชาตินั่นแหล่ะ

ถึงบารมีน้อยก็ขยันภาวนานะ

หายใจไปก็รู้สึกตัวไป หายใจไปรู้สึกตัวไป

มีสติรู้สึกตัวไปเรื่อย อย่าให้ลืมตัวเอง

ต่อไปก็หายใจไป เห็นร่างกายที่หายใจอยู่ไม่ใช่เรา

เห็นจิตใจมันทำงานได้เองนะ นี่ขั้นเดินปัญญา

ง่ายๆ แค่นี้แหละ ลองไปทำดู